"Αυτός που το πρόσωπό του δεν σκορπίζει φως, ποτέ του δεν θα γίνει άστρο." - William Blake

Ήρθε η ώρα να ταράξω τα λιμνάζοντα ύδατα του εσωτερισμού! 

Για πάνω από έναν αιώνα η εικόνα της ανθρωπόμορφης κατσίκας, του Μπαφομέτ, προωθήθηκε μέσα από διάφορες αργόσχολες ομάδες ως σύμβολο... "εσωτερικού μετασχηματισμού".

Οι αδαείς και οι πτωχοί τω πνεύματι, βρήκαν στην μορφή του ό,τι είναι ακατανόητο για κάθε λογικό άνθρωπο και ανέπτυξαν πλείστες θεωρίες, συνειρμούς κι ερμηνείες, ώστε οδηγηθούν οι ίδιοι κι οδηγήσουν και τον ανυποψίαστο στις θύρες του Δρομοκαΐτειου.

Όμως, ο εσωτερισμός δεν μπορεί και οφείλει να μην είναι στατικός! Δεν μπορούμε να αναμασάμε τα ίδια και τα ίδια. Πρέπει να κάνουμε ένα βήμα πιο πέρα. Ο σκοπός στην τέχνη μας δεν είναι ν' αντιγράφουμε αλλά, να εφευρίσκουμε. Έτσι λοιπόν, αφού δεν το δοκιμάζει κανείς άλλος, θα τολμήσω εγώ να να "ξεβλαχέψω" ορισμένους ως άλλος Κωστόπουλος.

Με μεγάλη συγκίνηση, σας παρουσιάζω το αποτέλεσμα της δικής μου έρευνας στο πεδίο του της πνευματικής αναζήτησης και είμαι σίγουρος ότι θα αγγίξω πολλές καρδιές - κυρίως, εκείνες που κλίνουν προς την ανατολή μεριά.

Μαϊμουμέτ! Εναλλακτικά, Τσίταμετ. 

Τί αντιπροσωπεύει;

- Τη συνένωση των αντιθέτων: άσπρο μαύρο όνειρα κάνω, τα όνειρά μου κόκκινα τα όνειρά μου άσπρα...

- Την τέλεια ισορροπία ανάμεσα στο σώμα και το πνεύμα. (Παρατηρήστε ότι στην απεικόνιση που παρατίθεται εδώ δεν φαίνεται καμία ουρά γιατί πολύ απλά δεν χρειάζεται)

- Τη μυστική γνώση που απελευθερώνει εκείνον που τολμά να την αναζητήσει. (Πρέπει να ακολουθήσεις τη μαϊμού για να δεις τι κρύβει και που)

Στο μέτωπό της, η πεντάλφα, μας παραπέμπει στο πεντάγωνο και μας υπενθυμίζει ότι η πολιτική εξουσία μπορεί να γίνει τσίρκο... ευκολάκι ;)

Η Μαϊμουμέτ είναι το κατεξοχήν σύμβολο αυτού του λεγόμενου εσωτερικού μετασχηματισμού. 

Η όψη της δεν προκαλεί τρόμο επειδή αποκαλύπτει μια επικίνδυνη αλήθεια:

Η αληθινή δύναμη δεν βρίσκεται μέσα μας αλλά παντού γύρω μας, σαν ώριμα τσαμπιά μπανάνας που περιμένουν τον κάθε σαρβαϊβορ να τα δρέψει.

Ελιφάς Λεβί σε έφαγα!

Ξυπνήστε...

 

Η Ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα και το Όραμα των Αλύτρωτων Πατρίδων

Στις 21 Μαΐου 1864 τα Επτάνησα ενώνονται επισήμως με το Ελληνικό Βασίλειο και γίνονται η πρώτη περιοχή που προσαρτάται μετά την ολοκλήρωση της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Η ένωσή τους υπήρξε καθοριστική τόσο για την εθνική επικράτεια όσο και για την εδραίωση της Μεγάλης Ιδέας (όρος που ακόμη και σήμερα προκαλεί φλύκταινες σε ορισμένους εκτός αλλά κι εντός ακόμη της χώρας μας).

Ωστόσο, η Μεγάλη Ιδέα που τόσο πολεμήθηκε και ακόμη και σήμερα αντιμετωπίζεται με απαξιωτικό τρόπο και από φίλους και από εχθρούς, δεν ήταν και δεν είναι τίποτε άλλο από το όραμα για την εθνική και γεωγραφική αποκατάσταση όλων των ελληνικών πληθυσμών σε μία ενιαία κρατική οντότητα. Ονομάστε μου έναν λαό που δεν είχε και έχει το ίδιο όραμα!  

Τα Επτάνησα, με τη βαθιά ελληνική τους ταυτότητα, την πνευματική τους έκταση και την αγωνιστική τους παράδοση, αποτέλεσαν την πρώτη εδαφική προσάρτηση στην Ελλάδα χωρίς πόλεμο αλλά μέσα από διπλωματικές διεργασίες και διεθνείς συγκυρίες.

Η ένωση δεν ήταν μόνο συμβολική αλλά και στρατηγική. Έδωσε ώθηση στον εθνικό αγώνα και ενίσχυσε την ελπίδα ότι οι τότε υπόδουλες ελληνικές πατρίδες – όπως η Ήπειρος, η Μακεδονία, η Θράκη, η Κρήτη, αλλά και οι πλέον μακρινές, η Μικρά Ασία και ο Πόντος – θα μπορούσαν κάποια στιγμή να ενωθούν με τη μητέρα πατρίδα.

Δυστυχώς, τα πράγματα δεν έγιναν όπως θα έπρεπε να γίνουν για πολλούς λόγους τους οποίους δεν θα εξετάσουμε εδώ. Παρά την ισχυρή ελληνική παρουσία για αιώνες, ο ξεριζωμός, οι διωγμοί και τελικά η μικρασιατική καταστροφή του 1922 έβαλαν οριστικά τέλος στις ελπίδες για ενσωμάτωση.

Ενώ στα Επτάνησα ο αγώνας δικαιώθηκε, στη Μικρά Ασία και τον Πόντο κατέληξε σε εθνική τραγωδία. Η σύγκριση αυτή αναδεικνύει τη σημασία της Ένωσης των Επτανήσων όχι μόνο ως ιστορικό γεγονός αλλά και ως υπενθύμιση των δυνατοτήτων και των ορίων του ελληνικού εθνικού οράματος. Είναι ένα παράδειγμα επιτυχούς ολοκλήρωσης της εθνικής ιδέας κι έτσι θα πρέπει να αντιμετωπίζεται και να τιμάται!

… Αν και θα πρέπει να επισημανθεί ότι υπήρξαν αντιρρήσεις και επιφυλάξεις για την Ένωση των Επτανήσων τόσο στο εσωτερικό τους όσο και στην Ευρώπη για διάφορους λόγους.

Μεταξύ άλλων να αναφερθούμε στις κατά τόπους α) αριστοκρατικές οικογένειες και τους μεγάλους γαιοκτήμονες που φοβούνταν ότι με την ένωση θα χάσουν τα προνόμια που απολάμβαναν υπό την βρετανική προστασία καθώς, και τα τοπικά προνόμια της Ιονίου Πολιτείας. β) σε ορισμένους ριζοσπάστες πολιτικούς που επέδειξαν επιφυλακτικότητα όχι επειδή δεν ήθελαν την ένωση, αλλά επειδή θεωρούσαν ότι η Ελλάδα δεν ήταν ακόμη αρκετά ώριμη δημοκρατικά και κοινωνικά αφού έβλεπαν – και δικαίως θα μπορούσαμε να πούμε – τον Όθωνα και την πολιτική κατάσταση της εποχής με δυσπιστία και φοβούνταν ότι τα νησιά θα υποβαθμίζονταν και γ) στον γενικότερο φόβο απώλειας της αυτονομίας τους. Η Ιόνιος Πολιτεία, αν και υπό βρετανική προστασία είχε δικής της κυβέρνηση, σημαία και νόμισμα. Πολλοί φοβούνταν ότι με την ένωση θα χάνονταν αυτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και οι τοπικές ελευθερίες.

Στο διεθνές πεδίο, η Μεγάλη Βρετανία αν και τελικά παραχώρησε τα Επτάνησα στην Ελλάδα, δεν ήθελε να απολέσει μια στρατηγικά σημαντική περιοχή που της έδινε τον έλεγχο του Ιονίου Πελάγους και του θαλάσσιου διαδρόμου προς την Ινδία. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία ανησυχούσε για την τροφοδότηση του εθνικού ελληνικού οράματος και διέβλεπε τον κίνδυνο να ελλοχεύει και για άλλες επαρχίες της από άλλες εθνοτικές ή θρησκευτικές πληθυσμιακές ομάδες υπό την κυριαρχία της αλλά και οι λοιπές μεγάλες δυνάμεις της εποχής όπως η Ρωσία, η Γαλλία, η Αυστρία παρακολουθούσαν με ενδιαφέρον αλλά και με ανησυχία, γιατί η Ένωση θεωρήθηκε προηγούμενο που μπορούσε να πυροδοτήσει και άλλες εθνικές διεκδικήσεις στα Βαλκάνια ανατρέποντας τις υφιστάμενες ισορροπίες.

Τι παρατηρούμε πολύ επιγραμματικά; Ότι οι αντιρρήσεις εστίαζαν κυρίως στον χρόνο, τις συνθήκες και τις συνέπειες της ένωσης, παρά στην ίδια την ιδέα της ελληνικής ενσωμάτωσης. Αυτή είναι μία λεπτομέρεια που στη συνέχεια δεν μπορέσαμε να την αξιοποιήσουμε αλλού…

Εν αναμονή λευκού καπνού

 

 

Η εκδημία του προκαθήμενου της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας βρίσκει τον χριστιανισμό διωκόμενο και βαριά πληγωμένο σε μια ιστορική συγκυρία που κύριο χαρακτηριστικό της γνώρισμα είναι η απαξίωση του ανθρώπου κι η διαστρέβλωση της αλήθειας και της πραγματικότητας προς ευόδωση αριθμών και σκοπών που δεν εξυπηρετούν την ζωή και την πνευματική μας εξέλιξη.

Μια ιστορική συγκυρία κατά την οποία η χριστιανοσύνη οφείλει να ανανεώσει το μήνυμά της, καθαρίζοντας τον πυρήνα της δογματικής κι επιστημονικής προσέγγισης του Θείου από συμπεριφορές, δοξασίες, ήθη και ψευδοπαραδόσεις που δεν ανταποκρίνονται στις γραφές και στην αυθεντικότητα της μιας και μόνης Εκκλησίας.

Ασφαλώς και τα πρόσωπα κάνουν την διαφορά. Όπως και οι ιδέες κι η αντίληψη. Πολύ φοβάμαι, η Εκκλησία της Ρώμης θα γυρίσει δεκαετίες αν όχι αιώνες πίσω, όπως ακριβώς και η Εκκλησία της Αλβανίας με την πρόσφατη εκδημία του μακαριστού Αναστάσιου ή η Εκκλησία της Μόσχας που είναι βουτηγμένη στο αίμα.

 

Πέρασαν 2000 χρόνια και ακόμη δεν έχουμε αξιολογήσει όπως θα έπρεπε το δώρο που μας έδωσε ο Θεός...

 

Quote of the day

 

 "Fashion is a form of ugliness so intolerable that we have to alter it every six months..."

- Oscar Wilde

 

Κωνσταντινούπολη

Κι η Πόλη εχάθη. 

Το τοπίο μεταμορφώθηκε με τα χρόνια και τους καιρούς... 

κι οι ανθρώπινες όψεις άλλαξαν. 

Στους δρόμους πλέον μια γλώσσα βάρβαρη αντηχεί κι ο ήχος της καμπάνας, ίσα που ακούγεται πίσω από το κάλεσμα του ιμάμη για προσευχή... 

προσευχή σε ποιόν; σε τί;

Λόγια και σιωπές ανάμεικτες με ευωδιές και θύμησες που κάποτε, θαρρείς, ζωντανεύουν ακόμη και τα φαντάσματα εκείνων των ψυχών που έφυγαν με το παράπονο...

Έγινε η Πόλη Ιστανμπούλ μα όλοι Πόλη την ονομάζουν. Ακόμη! Πάντα!

Περί γλωσσικής και θρησκευτικής αυθαιρεσίας

Με τα όσα δραματικά συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες και παρακολουθούμε από την Τουρκία, μου προκαλεί μεγάλη εντύπωση η έκδηλη άγνοια πολλών δημοσιολογούντων περί ύπαρξης χριστιανικών (κυρίως ορθοδόξων) κι ελληνικής καταγωγής πληθυσμών στην νοτιοανατολική Τουρκία όμως, ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση μου προκαλεί ο διαρκής χαρακτηρισμός τους ως …«ελληνορθοδόξων». Ένας όρος αδόκιμος στην καλύτερη περίπτωση, ιδιαίτερα προσβλητικός ωστόσο για κάθε έναν που αισθάνεται και είναι ορθόδοξος.

Οι άνθρωποι είναι ορθόδοξοι κι ελληνικής καταγωγής. Όσοι έχουν ελληνική καταγωγή. Αλλά ορθόδοξοι. Μόνον ορθόδοξοι! Όχι «ελληνορθόδοξοι». Μπορώ να καταλάβω την σπουδή που θέλουν να επιδεικνύουν ορισμένοι περί… ελληνικής «πρωτοκαθεδρίας» (όλοι οι άλλοι είναι β’ διαλογής) αλλά η Ορθοδοξία (και το ελληνικό πνεύμα) από την φύση της απορρίπτει τέτοιου είδους διακρίσεις.

Οπωσδήποτε, κατά τόπους υπάρχουν διαφορές στις συνήθειες, στα ήθη και τα έθιμα που διαμορφώνονται συν τω χρόνω κι από τις ιδιαίτερες εθνικές/πολιτισμικές ταυτότητες συγκεκριμένων πληθυσμιακών ομάδων· τούτο όμως δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση πως συνιστούν διακριτή και διαφορετική δογματική ομάδα. Δεν επιτρέπεται – αν έχουμε έστω την παραμικρή ιδέα για το τι μιλάμε – να συνθέτουμε αυθαίρετα διαφορετικές έννοιες που στο τέλος-τέλος, μάλλον εξυπηρετούν αντιλήψεις ξένες προς την θρησκευτική μας παράδοση και την δογματική μας καθαρότητα.

Με την λογική αυτή, οι μουσουλμάνοι στην Θράκη είναι «ελληνομουσουλμάνοι», οι Ρωμαιοκαθολικοί στη Σύρο, την Πάτρα, την Κέρκυρα κλπ, «ελληνοκαθολικοί» και οι Αγγλικανοί «ελληνοαγγλικανοί». Αστεία πράγματα…

Ευχές Χριστουγέννων

 

Τα πάντα εν σοφία εποίησε… ακόμη και την γέννησή Του! Για να μας υπενθυμίζει κάθε φορά, με κάθε πόνο και με κάθε αναστεναγμό, πως το “όλον” είναι αποτέλεσμα δημιουργίας κι όχι τυχαίο γεγονός!

Η ανάμνηση της γέννησης του Ανθρώπου συντελείται καθημερινά, παντού κι υπό οποιεσδήποτε συνθήκες κι όμως, ακόμη και σήμερα, δύο χιλιάδες και χρόνια μετά, εξακολουθούμε να μην αντιλαμβανόμαστε την ουσία του θαύματος!

Όταν η ανθρώπινη ζωή τιμολογείται κι αντιμετωπίζεται ως εμπορικό προϊόν μέσα σ’ ένα περιβάλλον “super market”, που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε όχι για να εξυπηρετεί τις ανάγκες μας αλλά για να κερδοσκοπούμε ο ένας εις βάρος του άλλου, αναρωτιέμαι, ποιό είναι το κέρδος που τελικά απολαμβάνουμε;

Ας βγάλουμε τα χέρια απ’ τις τσέπες κι ας τα χρησιμοποιήσουμε επιτέλους! Όχι για να πουλήσουμε ή ν’ αγοράσουμε αλλά για να δημιουργήσουμε! Έστω, κάτι το ελάχιστο. Με αγάπη όμως και πίστη. Ίσως έτσι, ο κάθε πόνος κι ο κάθε αναστεναγμός να γίνουν λίγο πιο υποφερτοί… Καλά Χριστούγεννα σε όλους!!!