Ένας ακόμη χρόνος φεύγει όχι όμως κατά το σύνηθες. Κανένα παιδικό χεράκι δεν χτύπησε το κουδούνι και καμία φωνούλα δεν ευχήθηκε "Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά" προσδοκώντας με χαρά κι αγωνία την "πληρωμή" του "κόπου".
Εφέτος, όλα ήταν διαφορετικά. Όχι τόσο από τον φόβο της αρρώστιας, ούτε εξαιτίας της γενικευμένης παράνοιας που κάνει τον κόσμο μας χειρότερο μέρα με την ημέρα αλλά, επειδή εκείνοι που δήθεν αναλαμβάνουν - κάθε φορά - την ευθύνη της προσφοράς μιας καλύτερης και πιο ποιοτικής ζωής, αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων. Ανίκανοι ακόμη και για τα αυτονόητα! Κι εδώ στην χώρα μας και παντού! Σαν όλα να εκτυλίσσονται πάνω σε ένα προκαθορισμένο σχέδιο... μια μαθηματική ακολουθία που καταλήγει στο μηδέν! Το γνωρίζουμε ήδη!
Κι αν ορισμένοι διαφωνούν, ένα είναι σίγουρο: Κανείς μας δεν μπορεί να νιώθει υπερήφανος για τα πεπραγμένα του και κανείς μας δεν μπορεί να αισθάνεται ευτυχής για τα συναισθήματά του ακόμη κι αν είχε τις καλύτερες των προθέσεων!
Φαίνεται, αυτή είναι η μοίρα του ανθρώπου... κι έτσι, ο κόσμος μας εξακολουθεί να "θριαμβεύει" επί έμψυχων κι άψυχων... επί ιδεών και συνθηκών μην υπολογίζοντας πως ο χρόνος είναι ελάχιστος και κανείς δεν μπορεί, δεν επιτρέπεται, να κυκλοφορεί σαν μία περιπλανώμενη αοριστία δίχως όραμα και δίχως προορισμό.
Τί αφήνουμε στους νεότερους σήμερα; Σκεφτήκαμε ποτέ να το συγκρίνουμε με ό,τι εμείς παραλάβαμε χθες; Ποιά είναι τα επιτεύγματά μας στο μεσοδιάστημα; Ποιά τα σπουδαία και τα σημαντικά; ... Κι όμως, δεν σταματήσαμε ούτε για μια στιγμή να πιστεύουμε σε θαύματα... ίσως γιατί το "θαύμα" είναι η μόνη αλήθεια που αντέχουμε, κι είναι η μόνη αλήθεια που δεν μας απογοητεύει... όταν συμβαίνει... Για να συμβεί όμως, προϋποθέτει, χρειάζεται ό,τι αρνούμαστε στους άλλους. Ό,τι αρνούμαστε στον ίδιο μας τον εαυτό.
Οι γιορτινές ημέρες, είναι μέρες χαράς και τέτοιου είδους σκέψεις καλό είναι να μην εκφράζονται. Ας είναι η νέα χρονιά που θα ξημερώσει καλύτερη για όλους μας κι ας έχουμε υπόψη μας πως όλα γίνονται, φτάνει να το θέλουμε!
