Χρυσάνθεμο: Το άνθος του φωτός

Ανάμεσα στα άνθη που απέκτησαν εσωτερικά νοήματα σε διαφορετικές παραδόσεις, το χρυσάνθεμο κατέχει ιδιαίτερη θέση. Μπορεί να μην είναι ρόδο ή κρίνος ωστόσο, ως συμβολισμός, μπορεί και γεφυρώνει την απόσταση ανάμεσα στην δυτική εσωτερική παράδοση με την εξ ανατολών σκέψη και θεώρηση των πραγμάτων καθώς, και με την ιπποτική ηθική. Κοινός παρονομαστής είναι η ιδέα πως το αληθινό φως ανθίζει μέσα στο σκοτάδι. 

Στη δυτική εσωτερική παράδοση, το χρυσάνθεμο ερμηνεύεται ως σύμβολο ενσυνείδησης, κάθαρσης και εσωτερικής φώτισης. Μάλιστα, σε αρκετές λαϊκές και αποκρυφιστικές παραδόσεις της Ευρώπης θεωρείται άνθος που απωθεί την αρνητική ενέργεια και προστατεύει από την πνευματική σύγχυση. 

Η ακτινωτή μορφή του παραπέμπει στη διάχυση του φωτός από το πνευματικό κέντρο προς την περιφέρεια και στη σταδιακή αποκάλυψη της εσωτερικής αλήθειας. Είναι, συνεπώς, σύμβολο μετάβασης άρα και μεταμόρφωσης κι αναγέννησης. 

Στις ανατολικές παραδόσεις, ιδίως στον κινεζικό ταοϊσμό και στον ιαπωνικό σιντοϊσμό, το χρυσάνθεμο είναι σύμβολο μακροζωίας, αθανασίας και ηθικής ακεραιότητας. Επειδή δε ανθίζει όταν όλα τα άλλα λουλούδια μαραίνονται, δύναται να συμβολίζει τη ψυχική αντοχή και την εσωτερική μεταστροφή χωρίς να παραγνωρίζεται η φυσική φθορά και η παροδικότητα. 

Κατά την ιπποτική παράδοση, ζητούμενο είναι η κάθαρση της συνείδησης, η δικαιοσύνη, η τιμή και η ακεραιότητα, η πίστη και η αφοσίωση, η γενναιότητα και η ευγένεια... 

Ο ανθός που ανθίζει σε περιβάλλον φθοράς εκφράζει επακριβώς την αναζήτηση της αρετής και την ανθεκτικότητα του ανθρώπου απέναντι στην αδικία και την παρακμή. Όπως το λουλούδι δεν υποκύπτει στις σκιές και στα αγκάθια γύρω του, έτσι και ο άνθρωπος κάθε τόπου και κάθε εποχής οφείλει να στέκεται όρθιος ακόμη κι όταν γύρω του επικρατεί η σύγχυση, ο πόνος και η αδικία, φωτίζοντας με τη ζωή του, με το παράδειγμά του, επιδεικνύοντας ψυχική δύναμη και συνέπεια. Ας μην ξεχνούμε ότι η πραγματική ομορφιά το ανθρώπου δεν αποκαλύπτεται όταν όλα είναι εύκολα αλλά όταν η ψυχή του δοκιμάζεται! 

Το στοίχημα που δεν χρειάζεται να παίξεις...

 

“Είναι προτιμότερο να ζω τη ζωή μου σαν να υπάρχει Θεός και να πεθάνω για να ανακαλύψω ότι δεν υπάρχει παρά να ζω τη ζωή μου σαν να μην υπάρχει και να πεθάνω για να ανακαλύψω ότι υπάρχει”.

- Albert Camus 

Γεννημένος σαν σήμερα το 1913, στην Αλγερία, μεγάλωσε μέσα στη φτώχεια, με τη μητέρα του, αφού ο πατέρας του σκοτώθηκε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Κατάφερε να γίνει μία από τις πιο φωτεινές και αντιφατικές - για τους πολλούς - μορφές του 20ού αιώνα ωστόσο, υπήρξε απλά ένας άνθρωπος που πάλευε να βρει νόημα μέσα στο παράλογο της ύπαρξης. Το έργο του, καθρεπτίζει την ανθρώπινη αγωνία για αλήθεια και αξιοπρέπεια… για μια ζωή δίχως ψευδαισθήσεις.

Σήμερα, έμαθα ότι η αρχική φράση που αποδίδεται στον Καμύ, δεν είναι δική του. Στην πραγματικότητα ανήκει στην σκέψη του Blaise Pascal, ενός γάλλου θεολόγου, μαθηματικού και συγγραφέα του 17ου αιώνα, σύμφωνα με την οποία σκέψη: “λογικότερο να πιστεύεις στον Θεό, γιατί αν υπάρχει, κερδίζεις τα πάντα· αν δεν υπάρχει, δεν χάνεις τίποτα”. Ο Καμύ αντίθετα απέρριπτε την έννοια της πίστης ως στοίχημα ή ως ενέχυρο και προέκρινε το βίωμα της ζωής στο έπακρο ως τη μόνη ικανή συνθήκη για να έχει αξία και νόημα η ύπαρξή μας. 

Αν ο Πασκάλ και κάθε Πασκάλ ζητά να σωθεί, ο Καμύ και ο κάθε Καμύ ζητά να ζήσει! Ο Καμύ δε αναζητούσε την παρηγοριά. Αναζητούσε την αλήθεια… τη διαύγεια… την ειλικρίνεια. Την αλήθεια που ίσως να είναι η πιο καθαρή μορφή πίστης που μπορούμε να έχουμε. Την διαύγεια που είναι ο μόνος τρόπος για να βλέπουμε και να αξιολογούμε τα πράγματα. Την ειλικρίνεια που από μόνη της είναι μία πράξη επαναστατική μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο από υποκρισία, φθόνο και ναι, ενοχές.

Το ενδιαφέρον είναι πως όσο πιο καθαρά κοιτάζει κανείς το παράλογο, τόσο περισσότερο αναδύεται η ανάγκη για καλοσύνη. Ο Καμύ το γνώριζε αυτό. Δεν ήταν ένας μηδενιστής, αλλά ένας άνθρωπος που πάλευε να αγαπήσει τον κόσμο, ακόμη και χωρίς αιώνιο νόημα...