“Είναι προτιμότερο να ζω τη ζωή μου σαν να υπάρχει Θεός και να πεθάνω για να ανακαλύψω ότι δεν υπάρχει παρά να ζω τη ζωή μου σαν να μην υπάρχει και να πεθάνω για να ανακαλύψω ότι υπάρχει”.
- Albert Camus
Γεννημένος σαν σήμερα το 1913, στην Αλγερία, μεγάλωσε μέσα στη φτώχεια, με τη μητέρα του, αφού ο πατέρας του σκοτώθηκε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Κατάφερε να γίνει μία από τις πιο φωτεινές και αντιφατικές - για τους πολλούς - μορφές του 20ού αιώνα ωστόσο, υπήρξε απλά ένας άνθρωπος που πάλευε να βρει νόημα μέσα στο παράλογο της ύπαρξης. Το έργο του, καθρεπτίζει την ανθρώπινη αγωνία για αλήθεια και αξιοπρέπεια… για μια ζωή δίχως ψευδαισθήσεις.
Σήμερα, έμαθα ότι η αρχική φράση που αποδίδεται στον Καμύ, δεν είναι δική του. Στην πραγματικότητα ανήκει στην σκέψη του Blaise Pascal, ενός γάλλου θεολόγου, μαθηματικού και συγγραφέα του 17ου αιώνα, σύμφωνα με την οποία σκέψη: “λογικότερο να πιστεύεις στον Θεό, γιατί αν υπάρχει, κερδίζεις τα πάντα· αν δεν υπάρχει, δεν χάνεις τίποτα”. Ο Καμύ αντίθετα απέρριπτε την έννοια της πίστης ως στοίχημα ή ως ενέχυρο και προέκρινε το βίωμα της ζωής στο έπακρο ως τη μόνη ικανή συνθήκη για να έχει αξία και νόημα η ύπαρξή μας.
Αν ο Πασκάλ και κάθε Πασκάλ ζητά να σωθεί, ο Καμύ και ο κάθε Καμύ ζητά να ζήσει! Ο Καμύ δε αναζητούσε την παρηγοριά. Αναζητούσε την αλήθεια… τη διαύγεια… την ειλικρίνεια. Την αλήθεια που ίσως να είναι η πιο καθαρή μορφή πίστης που μπορούμε να έχουμε. Την διαύγεια που είναι ο μόνος τρόπος για να βλέπουμε και να αξιολογούμε τα πράγματα. Την ειλικρίνεια που από μόνη της είναι μία πράξη επαναστατική μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο από υποκρισία, φθόνο και ναι, ενοχές.
Το ενδιαφέρον είναι πως όσο πιο καθαρά κοιτάζει κανείς το παράλογο, τόσο περισσότερο αναδύεται η ανάγκη για καλοσύνη. Ο Καμύ το γνώριζε αυτό. Δεν ήταν ένας μηδενιστής, αλλά ένας άνθρωπος που πάλευε να αγαπήσει τον κόσμο, ακόμη και χωρίς αιώνιο νόημα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου