Κι η Πόλη εχάθη.
Το τοπίο μεταμορφώθηκε με τα χρόνια και τους καιρούς...
κι οι ανθρώπινες όψεις άλλαξαν.
Στους δρόμους πλέον μια γλώσσα βάρβαρη αντηχεί κι ο ήχος της καμπάνας, ίσα που ακούγεται πίσω από το κάλεσμα του ιμάμη για προσευχή...
προσευχή σε ποιόν; σε τί;
Λόγια και σιωπές ανάμεικτες με ευωδιές και θύμησες που κάποτε, θαρρείς, ζωντανεύουν ακόμη και τα φαντάσματα εκείνων των ψυχών που έφυγαν με το παράπονο...
Έγινε η Πόλη Ιστανμπούλ μα όλοι Πόλη την ονομάζουν. Ακόμη! Πάντα!
